Εκδήλωση τιμής στη μνήμη των οκτώ εκτελεσθέντων στο Γηροκομειό (Υπόθεση Μαντζούτσου), διοργάνωσε ο Δήμος Πατρέων, το πρωί της Κυριακής, στον τόπο θυσίας (θέση Σκοποβολή Γηροκομειού).
Στην εκδήλωση συμμετείχαν, η Εταιρεία Συλλογής Διάσωσης Ιστορικών Αρχείων (ΕΣΔΙΑ) Ν. Αχαΐας 1940 – 1974 (πρόεδρος ο κ. Παναγιώτης Γεωργόπουλος) ο Σύλλογος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων 1945 – 1974 «ΠΕΤΡΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ – ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΝΗΜΗ» (πρόεδρος ο κ. Πέτρος Κομματάς) και ο Μορφωτικός Εκπολιτιστικός Σύλλογος Γηροκομείου (πρόεδρος η κυρία Κωνσταντίνα Παπάκου).
Στην εκδήλωση παρέστησαν εκτός από τον Δήμαρχο Πατρέων κ. Γιάννη Δημαρά, αγωνιστές της Αντίστασης εκ μέρους των οποίων κατέθεσε στεφάνι ο κ. Ηλίας Αντωνόπουλος (μέλος του Συλλόγου «Πέτρινα Χρόνια»), οι βουλευτές Αχαΐας, κ. Βασίλης Χατζηλάμπρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Αχαΐας και ΔΗΜ.ΑΡ. κ. Νίκος Τσούκαλης, ο Αντιπεριφερειάρχης Αχαΐας κ. Γρηγόρης Αλεξόπουλος, οι αντιδήμαρχοι κ.κ. Γιώργος Σιγαλός και Βασίλης Λοτσάρης, ο επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης στο Δημοτικό Συμβούλιο, κ. Δημήτρης Κατσικόπουλος, δημοτικοί και περιφερειακοί σύμβουλοι, αλλά και απλοί πολίτες, που θέλησαν να τιμήσουν την μνήμη των «8».
Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΠΑΤΡΕΩΝ κ. ΓΙΑΝΝΗ ΔΗΜΑΡΑ
«Αγαπητοί Αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης,
Αγαπητοί συμπολίτες,
Είμαστε σήμερα εδώ στον τόπο θυσίας στο Γηροκομειό, για να αποτίσουμε φόρο τιμής στους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και της Αριστεράς, που εκτελέστηκαν για τις ιδέες τους και τον αγώνα τους για έναν καλύτερο κόσμο.
Οι αγωνιστές που τιμάμε σήμερα δολοφονήθηκαν άνανδρα, όπως άνανδρα δολοφονήθηκαν και τόσοι άλλοι στη πορεία της ιστορίας, επειδή έτσι ήθελαν όλοι εκείνοι που στόχευαν να καθυποτάξουν και να διαλύσουν το λαϊκό κίνημα.
Όπως σε κάθε περίοδο ποινικοποίησης της ελεύθερης σκέψης και έκφρασης, σε κάθε περίοδο επιβολής των λίγων στους πολλούς.
Για να κατανοήσουμε τα γεγονότα, θα πρέπει να δούμε την υπόθεση της δολοφονίας των Πατρινών αγωνιστών μέσα στο ιστορικό πλαίσιο της εποχής. Αμέσως μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι μεγάλοι νικητές, η Αγγλία, η Σοβιετική Ένωση και οι Ηνωμένες Πολιτείες, μοίρασαν, με τη συνθήκη της Γιάλτας, την Ευρώπη σε ζώνες επιρροής.
Για να μπορέσουν να κάνουν τη μοιρασιά ευκολότερη και να διανεμηθεί η πίτα της εξουσίας μαζί με την άρχουσα τάξη που άρχισε να διαμορφώνεται προς το τέλος του Παγκοσμίου Πολέμου και μετά από αυτόν, έπρεπε να καθυποτάξουν τα λαϊκά ριζοσπαστικά κινήματα.
Θεωρούσαν αυτά τα κινήματα ικανά να ανατρέψουν τις ισορροπίες και για αυτό αντιμετωπίζονταν ως άκρως επικίνδυνα.
Η χώρα μας ήταν ένα κομβικό σημείο στη γεωπολιτική σκακιέρα.
Η αγγλική άρχουσα τάξη τη θεωρούσε απαραίτητο κρίκο στις γραμμές επικοινωνίας με τις κτήσεις της στη Μέση Ανατολή και την Ινδία.
Οι ΗΠΑ διεκδικούσαν να έχουν επιρροή. Έπρεπε λοιπόν να απαλειφθεί κάθε κίνδυνος, κάθε φωνή αμφισβήτησης αυτού του νέου κόσμου. Στην Ελλάδα στόχος ήταν το κίνημα της Αντίστασης.
Για το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας και τους ξένους εντολείς του, η απειλή προσωποποιήθηκε στους αγωνιστές της Αριστεράς.
Ακολούθησε ένα πρωτοφανής κύκλος βίας, συλλήψεων, εξοριών και δολοφονιών.
Εκείνη την περίοδο γράφτηκαν ορισμένα από τα πιο σκοτεινά κεφάλαια της νεοελληνικής ιστορίας.
Η Πάτρα δεν θα μπορούσε να εξαιρεθεί από το ανελέητο κυνηγητό κατά κάθε φωνής διαμαρτυρίας, κάθε αγωνιστή της ζωής και του δικαιώματος στην ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης.
Το 1949 δολοφονήθηκαν εδώ, σε αυτόν το χώρο αγωνιστές της πόλης μας που έδωσαν τη ζωή τους για τα όνειρα και τα οράματά τους, για το δικαίωμα σε έναν καλύτερο κόσμο.
Ο Τάκης Ηλιόπουλος, ο Πάνος Αργυρόπουλος, ο Σπυρίδων Ματζούκας, η σύζυγός του Αντωνία, η Κωνσταντίνα Παπαδοπούλου, ο Κωνσταντίνος Μανώλης, ο Ανδρέας Μασούρας, και ο 22χρονος Γιώργος Γιωργόπουλος στις 28 Φεβρουαρίου του 1949 εκτελέστηκαν εδώ σε αυτό το σημείο, για τις ιδέες τους.
Επειδή συμμετείχαν στο λαϊκό κίνημα…
Επειδή δεν δίστασαν να βάλουν πάνω από το ατομικό εγώ, την ιδεολογία τους και να θυσιαστούν γι’ αυτή.
Επειδή δεν διάλεξαν τη βολή τους, δεν έμειναν παθητικοί παρατηρητές…
Επειδή είχαν φωνή και λόγο…
Οι αγωνιστές της αντίστασης μας δείχνουν το δρόμο του αγώνα ενάντια στις σημερινές μορφές της ολιγαρχίας, τις σύγχρονες μορφές τυραννίας που έχουν στόχο τις ανθρώπινες αξίες, αλλά και αυτή την ίδια την επιβίωση, καθώς όλοι γνωρίζουμε ότι ο πόλεμος σήμερα έχει αλλάξει μορφή, είναι περισσότερο ύπουλος, είναι καθημερινός και αφορά όχι μόνο τη χώρα μας που δοκιμάζεται σκληρά, αλλά όλες τις χώρες του κόσμου.
Σήμερα σε μια εποχή που ο λαός μας δοκιμάζεται από την κρίση, οι αγωνιστές που τιμάμε σήμερα, μας δείχνουν μια στάση ζωής και αντίστασης σε ό,τι μικραίνει τον ορίζοντά μας, σε ό,τι αντιπαλεύει την ανθρωπιά μας, σε ό,τι μαυρίζει τις μέρες μας.
Ο αγώνας αυτός είναι αγώνας διαρκείας.
Αιωνία τους η μνήμη».
