Όταν επέστρεφε σπίτι από το σχολείο ανέβαζε παραστάσεις στο δωμάτιό του. Η πρώτη του επαγγελματική δουλειά μετά την αποφοίτησή του από τα Εθνικό ήταν στο πλευρό της Μελίνας Μερκούρη. Με τον Δημήτρη Χορν έβγαιναν παρέα σχεδόν κάθε βράδυ. Ο Γρηγόρης Βαλτινός έχει πολλές όμορφες ιστορίες να αφηγηθεί.
Γιατί αποφάσισε να γίνει ηθοποιός;
«Μα δεν το αποφασίζεις εσύ. Είναι περίπλοκο. Υπάρχει στο DNA σου. Ερεθίσματα της παιδικής ηλικίας που κάποια στιγμή φουσκώνουν και ξεσπούν. Θυμάμαι να επιστρέφω από το σχολείο σπίτι, να βάζω τους φίλους μου απέναντί μου, ως κοινό και να ανεβάζω παραστάσεις. Πάντα με έβρισκες χωμένο στη χορωδία, στις γιορτές να οργανώνω θεατρικές ομάδες. Έπεσαν όλοι πάνω μου ότι θα ήταν έγκλημα αν δεν γινόμουν ηθοποιός. Έδωσα εξετάσεις, πέρασα και στο Εθνικό και στον Κουν και τελικά το έγκλημα έγινε». Τον ρωτώ τι εννοεί. «Μα εναντίον του κοινού, εφόσον έγινα ηθοποιός», απαντά με χαμόγελο. «Είμαι ευλογημένος. Ο,τι άλλο κι αν έκανα θα ήμουν δυστυχής. Είναι σημαντικό να βρει κανείς τον δρόμο του» συμπληρώνει.
Τον ενοχλεί ακόμη η ταμπέλα «ωραίος».
«Πλέον δεν με πειράζει. Ίσως παλιότερα δεν ήθελα να σταθώ μόνο στην εξωτερική εμφάνιση. Δουλειά του ηθοποιού είναι να βγάζει το μέσα του έξω. Εκτιμώ τους άντρες που έρχονται να μου δώσουν συγχαρητήρια. Περισσότερο». Γιατί τον ενοχλούν τα μπουζούκια; «Είναι –τουλάχιστον για μένα- αντιαισθητικό θέαμα. Ένα είδος πορνείας. Ανεβαίνουν στη σκηνή για να δούμε το σώμα τους, να θαυμάσουμε τα στήθη τους, τις βλέπουμε να κουνιούνται σε δημόσιους χώρους μήπως και αγοράσει από κάτω κανένας πλούσιος γαμπρός. Σκληρό σας φαίνεται; Είμαι πουριτανός, τι να κάνουμε;».
Γιατί έκανε τηλεόραση;
«Έκανα καλή τηλεόραση. Δεν αισθάνομαι ότι πρόδωσα το όραμά μου. Είναι άλλωστε μέσα στις δραστηριότητες του επαγγέλματος και σαφέστατα βιοποριστικό συμπλήρωμα. Δεν μου λείπει, θα ήθελα όμως, όταν επιστρέψω, κι εγώ κι αυτή να κάνουμε κάτι καλό».
Πώς συνδύασε μια ήρεμη οικογενειακή ζωή με την καριέρα;
«Δεν γίνεται διαφορετικά. Απαιτεί ηρεμία και ισορροπία αν κάποιος θέλει να ασχοληθεί σοβαρά με την τέχνη του». Κι όμως αν οι δυο γιοί του – 24 και 20 χρόνων-αποφάσιζαν να γίνουν ηθοποιοί, εκείνος θα στεναχωριόταν. «Είναι εξαιρετικά δύσκολο και απαιτητικό επάγγελμα. Εγώ δεν θυσίασα τίποτα. Ίσως είμαι τυχερός, ίσως να κατάλαβα αρκετά νωρίς πώς πρέπει να κινηθεί κανείς στο χώρο για να μην υποφέρει. Δεν μπήκα σε πειρασμούς οικονομικούς, έχτιζα σιγά σιγά τα θεμέλια για να πατήσω αργότερα. Είχα την πολυτέλεια των επιλογών. Τα παιδιά των καλλιτεχνών όμως μπορεί να αδικηθούν σε μια σύγκριση, ακόμη κι αν είναι καλύτερα από το πρωτότυπο».
Τον ενοχλεί η αναγνωρισιμότητα;
«Κάνω μια δουλειά που αν δεν με αναγνώριζαν θα ήμουν δυστυχής. Όμως ουδέν καλόν αμιγές κακού. Μπορεί να γίνει ενοχλητική. Να γίνει φυλακή. Να είσαι κάπου και όλα τα μάτια να είσαι στραμμένα πάνω σου».
Νιώθει την υποχρέωση να πει την άποψή του για αυτό που συμβαίνει γύρω μας μέσα από την επιλογή των έργων του. Φέτος η παράσταση μιλάει για την ενοχή. «Εθελοτυφλούσαμε σε μια χώρα που ξέραμε ότι πάει στραβά. Δεν καταγγείλαμε, δεν τιμωρήσαμε, ξαναψηφίζαμε τα ίδια πρόσωπα. Η κρίση απλά ανάδειξε το πρόβλημα. Καμία υποδομή. Καμία οργάνωση».
Τι τίτλο θα έδινε σε ένα βιβλίο για τη ζωή του;
«Ήταν πολύ όμορφα».
Της Ζωής Δημητρίου-Πρώτο Θέμα
Πηγή: entertv