Η λέξη «αθλιότητα» βρίσκει το πλήρες νόημα της στη θέα αυτών των εικόνων…Λίγο πιο κάτω από τα Τρένα (παλιά σφαγεία), κάθε Τετάρτη γίνεται η λαϊκή αγορά των παραγωγών, ζουν το τελευταίο τρίμηνο τρεις οικογένειες, που ήρθαν στο Αγρίνιο από τη Ρουμανία προσπαθώντας να επιβιώσουν.
Και αυτό ακριβώς φαίνεται πως καταφέρνουν. Απλά να επιβιώνουν. Οι τρεις οικογένειες με τα ανήλικα παιδιά τους, που είναι γύρω στα 20 άτομα συνολικά, ζουν σε χάρτινες και αχυρένιες παράγκες που δεν πληρούν καμία απολύτως προϋπόθεση αξιοπρεπούς διαβίωσης.
Κοιμούνται σε πρόχειρες κατασκευές από χαρτόκουτα, που έχουν στήσει όπως-όπως στο χώμα απ’το οποίο τις χωρίζουν μόνο παλιές κουβέρτες και κουρελιασμένα χαλιά. Μέσα σ’ αυτές στεγάζουν τα ελάχιστα αντικείμενα τους, τα φθαρμένα παιχνίδια των παιδιών και ό,τι άλλο θέλουν να προστατέψουν. Τους ρωτήσαμε τι τρώνε καθημερινά και η απάντηση ήταν : « Τρώμε ο,τι έχουμε από αυτά που μας δίνουν. Αν δεν έχουμε δεν τρώμε». Προσπαθούν να μαγειρέψουν αυτά που έχουν και βράζουν νερό σε τενεκέδες για πλύνουν,να πλυθούν και να έχουν έστω τη στοιχειώδη υγιεινή. Πώς μπορεί όμως να υπάρχει υγιεινή μέσα στη λάσπη και στις μύγες που τους περικυκλώνουν;
Τα βγάζουν πέρα, αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί αυτή η φράση για τέτοιες συνθήκες ζωής, ζητιανεύοντας, γιατί κανένας από τους είκοσι δε δουλεύει. Όσον αφορά τους τοπικούς φορείς, ακόμα δεν έχουν βοηθήσει αφού οι ίδιοι δεν έχουν απευθυνθεί πουθενά, μη γνωρίζοντας ποιος θα μπορούσε να ασχοληθεί με το πρόβλημα τους. Λένε πως ακόμα και οι παραγωγοί που έχουν δει το πόσο άσχημη είναι η κατάσταση τους, δε τους δίνουν ούτε αυτά που ξεμένουν μετά το τέλος της λαικής. «Μόνο μας διώχνουν. Και η αστυνομία είπε ότι πρέπει να φύγουμε, αλλά δε μας είπαν πού να πάμε». Οι παράγκες βρίσκονται πίσω από τα σχολεία που στεγάζονται στην οδό Μαβίλη και κοντά στη στάση των αστικών λεωφορείων στην πλατεία Μερκούρη και αποτελούν αποκαρδιωτικό θέαμα για τους περαστικούς, τους μαθητές και τους επιβάτες των λεωφορείων που τις αντικρίζουν καθημερινά. Ο Νοέμβριος τελειώνει και φοράνε ακόμα καλοκαιρινά ρούχα και ανοιχτά παπούτσια, μέχρι και τα παιδιά, και για να αντέξουν τις βροχές έχουν τυλίξει τις χάρτινες παράγκες με κομμάτια νάιλον. Για το κρύο δεν υπάχει καμία «πατέντα» όπως αυτή για τη βροχή, παρά μόνο ο καιρός, που μέχρι στιγμής είναι ευνοικός.
Το μέλλον αυτών των ανθρώπων είναι αβέβαιο, πιο αβέβαιο και από το παρόν τους αλλά, η αλήθεια είναι ότι χειρότερα δε γίνεται. Σε κανέναν δεν αρέσει να βλέπει αυτή την τραγική εικόνα, είτε για λόγους αισθητικής είτε για λόγους απλής ανθρωπιάς. Για όποιους λόγους μπορεί να έχει ο καθένας, όλοι θα συμφωνήσουν ότι είναι απαράδεκτο να ζουν άνθρωποι,που μπορεί να φέρουν και μερίδιο ευθύνης, αλλά και αθώα παιδιά μέσα στην πλήρη εξαθλίωση, μπροστά στα μάτια μας και κανένας από την τοπική κοινωνία να μην έχει κάνει κάτι.
Βιβή Κολοβού-εφημερίδα Συνείδηση