Οι καταργήσεις – συνενώσεις σχολικών μονάδων που ανακοίνωσε το Υπουργείο Παιδείας είναι σαφέστατα άλλη μία αντιδραστική, αντιπαιδαγωγική εξέλιξη, που θα επιφέρει ισχυρό πλήγμα στη μόρφωση των παιδιών του λαού μας...
Πρόκειται για μια απαραίτητη αναδιάρθρωση, όπως ειλικρινέστατα δήλωσε η Α. Διαμαντοπούλου, προκειμένου να υλοποιηθούν αυτά που εδώ και χρόνια έχουν συναποφασίσει στην ΕΕ για το νέο μοντέλο σχολείου: το αποκεντρωμένο, ανταποδοτικό, τοπικά και ταξικά διαφοροποιημένο, ανοιχτό στην αγορά και τις ανάγκες της σχολείο της δια βίου κατάρτισης.
Συγχωνεύουν τα σχολεία για να φτιάξουν «πολυδύναμα και εύρωστα» συγκροτήματα με μεγάλο αριθμό μαθητών, τα οποία θα μπορούν να εφαρμόσουν τα νέα προγράμματα σπουδών και τις «καινοτόμες μεθόδους διδασκαλίας», για να προσελκύουν πιο εύκολα και πιο αποτελεσματικά χορηγούς-επενδυτές, να είναι οικονομικά βιώσιμες και ανταποδοτικές μονάδες-εταιρίες στα πλαίσια της αυτονομίας και της αυτοδιαχείρισης.
Το αποτέλεσμα θα είναι η δημιουργία σχολεία πολλών ταχυτήτων τα οποία και ως προς το περιεχόμενο και ως προς τη λειτουργία τους, θα είναι υποταγμένα στην αγορά και θα αξιολογούνται από αυτήν στο κατά πόσο ευθυγραμμίζονται με τα κελεύσματα της. Μέσω του «Νέου σχολείου» είναι φανερό ότι θα χτυπηθούν αλύπητα τα εναπομείναντα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών καθώς το σχολείο που δουλεύει με επιχειρηματικά κριτήρια δεν λογαριάζει εργασιακά δικαιώματα.
Οι συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων θα πάρουν τα επόμενα χρόνια μορφή χιονοστοιβάδας, ειδικά όσον αφορά τα σχολεία με τις μικρότερες οικονομικές δυνατότητες και τις χαμηλότερες επιδόσεις. Δε χρειάζεται πολύ φαντασία για να καταλάβουμε πως πρόκειται για τα σχολεία στις φτωχές - λαϊκές συνοικίες, τα οποία θα μετατραπούν σε κανονικά «εργοστάσια» μαζικής παραγωγής φτηνών εργαζομένων, εφοδιασμένων με τις στοιχειώσεις απαραίτητες σύγχρονες δεξιότητες – κάτι σαν την προπολεμική «γραφή και ανάγνωση».
Συνεπώς, ένα τέτοιο σχολείο που υπηρετεί την αγορά, είναι βαθιά αντιπαιδαγωγικό και δε χωράει καμιά συζήτηση για παιδαγωγικά ή άλλα επιστημονικά κριτήρια στο σχεδιασμό του! Αντικειμενικά και αυτά θα εντάσσονται στην αγοραία λογική, θα προσπαθούν να την καλύψουν, να την μασκαρέψουν. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το θέμα των συγχωνεύσεων – καταργήσεων των σχολικών μονάδων. Πρέπει να κριθεί συνολικά ως μια δομική, απαραίτητη πλευρά της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και δεν μπορεί να κριθεί μεμονωμένα και αποσπασματικά, αποκομμένο από την γενική κατεύθυνση την οποία υπηρετεί.
Δυστυχώς όμως για μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς, στο παιχνίδι προπαγάνδας και αποπροσανατολισμού που έχει στήσει το Υπουργείο Παιδείας, συμμετέχουν και πρωτοστατούν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ και οι τοπικοί τους εκπρόσωποι στο Σύλλογο Δασκάλων και Νηπιαγωγών Πάτρας και στην ΕΛΜΕ.
Η γραμμή αντιπαράθεσης με τις συγχωνεύσεις που ακολουθούν οι πολιτικοί και συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, είναι ουσιαστικά γραμμή συμφωνίας και αποπροσανατολισμού.
Οι ίδιες δυνάμεις που ήταν φανατικά υπέρμαχες του Καλλικράτη και της αποκέντρωσης και εξέλεξαν πρωτοκλασάτα στελέχη τους στις τοπικές διοικήσεις που τον εφαρμόζουν, χύνουν «κροκοδείλια» δάκρυα τώρα που οι επιμέρους πτυχές του παίρνουν σάρκα και οστά.
Συγκεκριμένα:
1) Αποκρύπτουν επιμελώς την πραγματική ουσία των καταργήσεων και στέκονται αποκλειστικά σε μία οικονομική πλευρά του ζητήματος, μιλώντας για «περικοπές από την τρόικα και το ΔΝΤ». Κρύβουν έτσι μια ολόκληρη αντιεκπαιδευτική πολιτική και με άλλα λόγια δίνουν στήριξη στην στρατηγική του κεφαλαίου και στις εκάστοτε κυβερνήσεις που τα έχουν συναποφασίσει και τα κρατούσαν στα συρτάρια του υπουργείου περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία.
2) Δείχνουν την ουρά και κρύβουν το βόδι όταν υποστηρίζουν ότι οι συγχωνεύσεις γίνονται για λόγους εξοικονόμησης πόρων, αφήνοντας την εντύπωση μιας απλώς υποχρηματοδοτούμενης δημόσιας εκπαίδευσης στα πλαίσια των περικοπών και του Μνημονίου, και στην ουσία κρύβουν την συνολική αποκέντρωση-ιδιωτικοποίηση, την αλλαγή του χαρακτήρα του εκπαιδευτικού συστήματος όπως το ξέραμε μέχρι τώρα.
3) Φτάνουν μέχρι και στο σημείο να αποδέχονται τις συγχωνεύσεις και συζητάνε μόνο για τις προϋποθέσεις και τα κριτήρια, ενώ αυτό που ζητάνε είναι διάλογος και αποφάσεις με συναίνεση της τοπικής κοινωνίας, δηλαδή των τοπικών αρχών, δηλαδή το πνεύμα το Καλλικράτη με άλλα λόγια. Για παράδειγμα, οι εκπρόσωποι ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ στο σύλλογο Δασκάλων ήταν πρόθυμοι να προτείνουν στη Διεύθυνση σχολεία προς συγχώνευση, ενώ για τη συγχώνευση του 12ου με το 22ο Γυμνάσιο, αυτό που βρήκε να πει η ΕΛΜΕ είναι ότι είναι μια απόφαση που ελήφθη «αντιδημοκρατικά» από το υπουργείο χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της Διεύθυνσης και του Δήμου!
4) Είναι φανατικά υπέρμαχοι της φιλοσοφίας που διέπει το «Νέο Σχολείο», έχουν υποστηρίξει επανειλημμένα τις εκπαιδευτικές του «καινοτομίες» και το ιδεολογικό του υπόβαθρο: την ευελιξία των προγραμμάτων, την αυτονομία των μονάδων στα πλαίσια μιας «ελευθεριακής» εκπαίδευσης, την «κοινωνία της πληροφορίας», τη διαθεματικότητα και πολλά ακόμα που αποτέλεσαν ουσιαστικά ...δικές τους προτάσεις προς το υπουργείο (βλ. δηλώσεις Άννας Διαμαντοπούλου).
Για τους παραπάνω λόγους αρνήθηκαν να τοποθετηθούν συνολικά για τις αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση, ενώ το ΠΑΜΕ τους κάλεσε επανειλημμένα. Οι ίδιες δυνάμεις στα δημοτικά συμβούλια αρνήθηκαν να ψηφίσουν την πρόταση της ΛΑΙΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ για συνολική απόρριψη της νέας αποκεντρωμένης διοικητικής δομής και της προοπτικής να φορτωθεί στην τοπική διοίκηση η ευθύνη της λειτουργίας των σχολείων με αντίστοιχη επιβάρυνση των γονιών με άμεση ή έμμεση φορολογία.
Οι ίδιες δυνάμεις μέσα από την Ομοσπονδία Γονέων Αχαΐας αναπαράγουν αμάσητη την επιχειρηματολογία του Υπουργείου και επιχειρούν να πείσουν ότι οι αναδιαρθρώσεις γίνονται με σκοπό την ποιοτική αναβάθμιση και για το καλό των παιδιών μας.
Καμία εμπιστοσύνη στις συγκεκριμένες ηγεσίες και τους φορείς τους! Η μάχη για την προάσπιση των εργασιακών μας δικαιωμάτων δεν μπορεί να γίνει ξέχωρα απ’ την προάσπιση του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης, δεν μπορεί να γίνει χωρίς την συνολική καταδίκη των επιχειρούμενων αναδιαρθρώσεων που εντέχνως προσπαθούν να συσκοτίσουν. Αντίθετα, σήμερα υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να παρέχεται αποκλειστικά δημόσια δωρεάν ενιαία παιδεία για όλα τα παιδιά με κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης στην εκπαίδευση.
Από τη συνέντευξη της «ΛΑΙΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ» και του «ΠΑΜΕ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ»
Πρόκειται για μια απαραίτητη αναδιάρθρωση, όπως ειλικρινέστατα δήλωσε η Α. Διαμαντοπούλου, προκειμένου να υλοποιηθούν αυτά που εδώ και χρόνια έχουν συναποφασίσει στην ΕΕ για το νέο μοντέλο σχολείου: το αποκεντρωμένο, ανταποδοτικό, τοπικά και ταξικά διαφοροποιημένο, ανοιχτό στην αγορά και τις ανάγκες της σχολείο της δια βίου κατάρτισης.
Συγχωνεύουν τα σχολεία για να φτιάξουν «πολυδύναμα και εύρωστα» συγκροτήματα με μεγάλο αριθμό μαθητών, τα οποία θα μπορούν να εφαρμόσουν τα νέα προγράμματα σπουδών και τις «καινοτόμες μεθόδους διδασκαλίας», για να προσελκύουν πιο εύκολα και πιο αποτελεσματικά χορηγούς-επενδυτές, να είναι οικονομικά βιώσιμες και ανταποδοτικές μονάδες-εταιρίες στα πλαίσια της αυτονομίας και της αυτοδιαχείρισης.
Το αποτέλεσμα θα είναι η δημιουργία σχολεία πολλών ταχυτήτων τα οποία και ως προς το περιεχόμενο και ως προς τη λειτουργία τους, θα είναι υποταγμένα στην αγορά και θα αξιολογούνται από αυτήν στο κατά πόσο ευθυγραμμίζονται με τα κελεύσματα της. Μέσω του «Νέου σχολείου» είναι φανερό ότι θα χτυπηθούν αλύπητα τα εναπομείναντα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών καθώς το σχολείο που δουλεύει με επιχειρηματικά κριτήρια δεν λογαριάζει εργασιακά δικαιώματα.
Οι συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων θα πάρουν τα επόμενα χρόνια μορφή χιονοστοιβάδας, ειδικά όσον αφορά τα σχολεία με τις μικρότερες οικονομικές δυνατότητες και τις χαμηλότερες επιδόσεις. Δε χρειάζεται πολύ φαντασία για να καταλάβουμε πως πρόκειται για τα σχολεία στις φτωχές - λαϊκές συνοικίες, τα οποία θα μετατραπούν σε κανονικά «εργοστάσια» μαζικής παραγωγής φτηνών εργαζομένων, εφοδιασμένων με τις στοιχειώσεις απαραίτητες σύγχρονες δεξιότητες – κάτι σαν την προπολεμική «γραφή και ανάγνωση».
Συνεπώς, ένα τέτοιο σχολείο που υπηρετεί την αγορά, είναι βαθιά αντιπαιδαγωγικό και δε χωράει καμιά συζήτηση για παιδαγωγικά ή άλλα επιστημονικά κριτήρια στο σχεδιασμό του! Αντικειμενικά και αυτά θα εντάσσονται στην αγοραία λογική, θα προσπαθούν να την καλύψουν, να την μασκαρέψουν. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το θέμα των συγχωνεύσεων – καταργήσεων των σχολικών μονάδων. Πρέπει να κριθεί συνολικά ως μια δομική, απαραίτητη πλευρά της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και δεν μπορεί να κριθεί μεμονωμένα και αποσπασματικά, αποκομμένο από την γενική κατεύθυνση την οποία υπηρετεί.
Δυστυχώς όμως για μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς, στο παιχνίδι προπαγάνδας και αποπροσανατολισμού που έχει στήσει το Υπουργείο Παιδείας, συμμετέχουν και πρωτοστατούν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ και οι τοπικοί τους εκπρόσωποι στο Σύλλογο Δασκάλων και Νηπιαγωγών Πάτρας και στην ΕΛΜΕ.
Η γραμμή αντιπαράθεσης με τις συγχωνεύσεις που ακολουθούν οι πολιτικοί και συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, είναι ουσιαστικά γραμμή συμφωνίας και αποπροσανατολισμού.
Οι ίδιες δυνάμεις που ήταν φανατικά υπέρμαχες του Καλλικράτη και της αποκέντρωσης και εξέλεξαν πρωτοκλασάτα στελέχη τους στις τοπικές διοικήσεις που τον εφαρμόζουν, χύνουν «κροκοδείλια» δάκρυα τώρα που οι επιμέρους πτυχές του παίρνουν σάρκα και οστά.
Συγκεκριμένα:
1) Αποκρύπτουν επιμελώς την πραγματική ουσία των καταργήσεων και στέκονται αποκλειστικά σε μία οικονομική πλευρά του ζητήματος, μιλώντας για «περικοπές από την τρόικα και το ΔΝΤ». Κρύβουν έτσι μια ολόκληρη αντιεκπαιδευτική πολιτική και με άλλα λόγια δίνουν στήριξη στην στρατηγική του κεφαλαίου και στις εκάστοτε κυβερνήσεις που τα έχουν συναποφασίσει και τα κρατούσαν στα συρτάρια του υπουργείου περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία.
2) Δείχνουν την ουρά και κρύβουν το βόδι όταν υποστηρίζουν ότι οι συγχωνεύσεις γίνονται για λόγους εξοικονόμησης πόρων, αφήνοντας την εντύπωση μιας απλώς υποχρηματοδοτούμενης δημόσιας εκπαίδευσης στα πλαίσια των περικοπών και του Μνημονίου, και στην ουσία κρύβουν την συνολική αποκέντρωση-ιδιωτικοποίηση, την αλλαγή του χαρακτήρα του εκπαιδευτικού συστήματος όπως το ξέραμε μέχρι τώρα.
3) Φτάνουν μέχρι και στο σημείο να αποδέχονται τις συγχωνεύσεις και συζητάνε μόνο για τις προϋποθέσεις και τα κριτήρια, ενώ αυτό που ζητάνε είναι διάλογος και αποφάσεις με συναίνεση της τοπικής κοινωνίας, δηλαδή των τοπικών αρχών, δηλαδή το πνεύμα το Καλλικράτη με άλλα λόγια. Για παράδειγμα, οι εκπρόσωποι ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ στο σύλλογο Δασκάλων ήταν πρόθυμοι να προτείνουν στη Διεύθυνση σχολεία προς συγχώνευση, ενώ για τη συγχώνευση του 12ου με το 22ο Γυμνάσιο, αυτό που βρήκε να πει η ΕΛΜΕ είναι ότι είναι μια απόφαση που ελήφθη «αντιδημοκρατικά» από το υπουργείο χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της Διεύθυνσης και του Δήμου!
4) Είναι φανατικά υπέρμαχοι της φιλοσοφίας που διέπει το «Νέο Σχολείο», έχουν υποστηρίξει επανειλημμένα τις εκπαιδευτικές του «καινοτομίες» και το ιδεολογικό του υπόβαθρο: την ευελιξία των προγραμμάτων, την αυτονομία των μονάδων στα πλαίσια μιας «ελευθεριακής» εκπαίδευσης, την «κοινωνία της πληροφορίας», τη διαθεματικότητα και πολλά ακόμα που αποτέλεσαν ουσιαστικά ...δικές τους προτάσεις προς το υπουργείο (βλ. δηλώσεις Άννας Διαμαντοπούλου).
Για τους παραπάνω λόγους αρνήθηκαν να τοποθετηθούν συνολικά για τις αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση, ενώ το ΠΑΜΕ τους κάλεσε επανειλημμένα. Οι ίδιες δυνάμεις στα δημοτικά συμβούλια αρνήθηκαν να ψηφίσουν την πρόταση της ΛΑΙΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ για συνολική απόρριψη της νέας αποκεντρωμένης διοικητικής δομής και της προοπτικής να φορτωθεί στην τοπική διοίκηση η ευθύνη της λειτουργίας των σχολείων με αντίστοιχη επιβάρυνση των γονιών με άμεση ή έμμεση φορολογία.
Οι ίδιες δυνάμεις μέσα από την Ομοσπονδία Γονέων Αχαΐας αναπαράγουν αμάσητη την επιχειρηματολογία του Υπουργείου και επιχειρούν να πείσουν ότι οι αναδιαρθρώσεις γίνονται με σκοπό την ποιοτική αναβάθμιση και για το καλό των παιδιών μας.
Καμία εμπιστοσύνη στις συγκεκριμένες ηγεσίες και τους φορείς τους! Η μάχη για την προάσπιση των εργασιακών μας δικαιωμάτων δεν μπορεί να γίνει ξέχωρα απ’ την προάσπιση του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης, δεν μπορεί να γίνει χωρίς την συνολική καταδίκη των επιχειρούμενων αναδιαρθρώσεων που εντέχνως προσπαθούν να συσκοτίσουν. Αντίθετα, σήμερα υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να παρέχεται αποκλειστικά δημόσια δωρεάν ενιαία παιδεία για όλα τα παιδιά με κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης στην εκπαίδευση.
Πρέπει να σημάνει ξεσηκωμός. Από κοινού εκπαιδευτικοί, γονείς, ταξικά συνδικάτα, να κάνουμε δική μας αυτή τη μάχη! |
ü Να μην κλείσει κανένα σχολείο!
ü Σύγχρονα δημόσια σχολεία με μαζικούς μόνιμους διορισμούς εκπαιδευτικών.
ü Καμία τάξη πάνω από 20 μαθητές.