Κάποτε αποτελούσε ένα από τα εξαγώγιμα και προσοδοφόρα προϊόντα του Μεσολογγίου, κυριαρχώντας στις αγορές κυρίως της Γαλλίας και Ιταλίας. Πλοία φορτωμένα με το φημισμένο αλάτι που παρήγαγε η λιμνοθάλασσα επέστρεφαν στην πόλη συμβάλλοντας στην κραταιά οικονομία της η οποία με τη σειρά της στήριζε άλλους πυλώνες όπως η παιδεία και ο πολιτισμός. Αυτά φυσικά γίνονταν κάτι αιώνες πριν…
Σήμερα, η Αλυκή Τουρλίδας Μεσολογγίου (επονομαζόμενη και μικρή) βρίσκεται ακόμη στη θέση της, προσπαθώντας να ανταπεξέλθει σε δυσκολίες αλλά και προκλήσεις των εποχών που ήρθαν. Περνώντας κυριολεκτικά και μεταφορικά από τα «40 κύματα» και μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα αργίας λόγω των γνωστών δυσλειτουργιών που έκαναν αδύνατη την παραγωγή, επέστρεψε και πάλι στους παλιούς γνώριμους ρυθμούς. Ωστόσο, όπως λένε όσοι απέμειναν εκεί, τίποτε δεν είναι όπως πριν.
Σε «ξένα χέρια»…
Η συλλογή του αλατιού για δεκαετίες ολόκληρες αποτελούσε για το Μεσολόγγι μια παραδοσιακά γνώριμη και οικεία διαδικασία για τον κάθε κάτοικο της πόλης. Μετά τα μέσα Σεπτεμβρίου πολλοί ήταν αυτοί που δούλευαν εκεί, φτυαρίζοντας το πολύτιμο υλικό και φορτώνοντάς το σε βαγόνια που κατέληγαν στο κεντρικό σημείο συλλογής δημιουργώντας τους γνώριμους και χαρακτηριστικούς λόφους. Με τα χρόνια ωστόσο η συλλογή μηχανοποιήθηκε και οι εποχιακοί εργάτες λιγόστεψαν έως που εξέλειπαν. Η Αλυκή ανήκει στο Δήμο ΙΠ Μεσολογγίου, ο οποίος μέχρι πριν λίγα χρόνια διατηρούσε δημοτική επιχείρηση με την αρμοδιότητα συλλογής και πώλησης. Λάθη, παραλείψεις και κακοδιαχείριση (γνωστά συστατικά αποτυχίας ανά την Ελλάδα) έβαλαν λουκέτο σε επιχείρηση και αλυκές, με αποτέλεσμα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ο χώρος να μείνει ανενεργός. Πέρσι και φέτος, οι Ελληνικές Αλυκές Α.Ε. (που διαχειρίζονται την μεγάλη αλυκή της Φοινικιάς) «ξεκλείδωσαν» το χώρο και ανέλαβαν την εκμετάλλευση του, δίνοντας ένα ποσό στο δήμο το οποίο ανέρχεται στα 100.000 έως 120.000 ευρώ ετησίως.
Αναπόφευκτα, η πλέον παραδοσιακή επιχείρηση της πόλης, έστω και με έμμεσο τρόπο πέρασε σε «ξένα χέρια», κάτι που ήταν προτιμότερο ίσως από την πλήρη ερήμωση. Μέχρι οι συνθήκες να επιτρέψουν αλλαγές, η Μικρή Αλυκή θα παραμένει υπό την εκμετάλλευση μιας εταιρείας που σήμερα ανήκει στο ελληνικό δημόσιο. Το αύριο ωστόσο και των δύο πλουτοπαραγωγικών πηγών της πόλης είναι ασαφές και αβέβαιο.
Στα αλατοπήγια (τηγάνια)
Ο τελευταίος εργαζόμενος του δήμου στην Μικρή Αλυκή είναι ο Κώστας Κοντός. Ονομάζει τα αλατοπήγια (κοινότερα τηγάνια) ως δεύτερο σπίτι του, μετρώντας υπηρεσία στο χώρο περισσότερα από 23 χρόνια. Όπως είπε, φέτος ήταν μια καλή και αποδοτική χρονιά για την παραγωγή, που αναμένεται να φτάσει τους 15.000 τόνους. Σ αυτό συνετέλεσε η ανομβρία των τελευταίων μηνών. Από την στιγμή δηλαδή όπου τα τηγάνια γεμίζουν με το νερό της Λιμνοθάλασσας της Κλείσοβας και αποστραγγίζονται προοδευτικά και χωρίς παρέμβαση στην καλοκαιρινή υψηλή θερμοκρασία αφήνοντας το αλάτι στον πυθμένα σε ύψος που φτάνει ακόμη και τα 8 cm.
Όπως εξηγεί ο κ. Κοντός, η αλυκή σήμερα δουλεύει στο 70% σχεδόν της δυναμικής της. Στο 100% μπορεί να φτάσει σε παραγωγή ακόμη και τους 30.000 τόνους. Σε οικονομικά δεδομένα, ο κάθε τόνος πουλιέται σήμερα γύρω στα 30 ευρώ. Θα πρέπει να σημειωθεί πως ποτέ στα σημεία συλλογής δεν είχε μείνει ούτε ένα κιλό. Το υλικό έφευγε όλο κάθε σαιζόν, μιας και γινόταν ανάρπαστο για τις ιδιότητές του. Παρά τις ισοπεδωτικές λογικές της εποχής, η Μικρή Αλυκή της Τουρλίδας θα πρέπει να επιστρέψει καθ’ ολοκληρίαν στον φυσικό ιδιοκτήτη της που δεν είναι άλλος από τον Δήμο Ι.Π. Μεσολογγίου. Το αλάτι άλλωστε, είναι κομμάτι της φυσιογνωμίας της πόλης. Ωστόσο κάτι τέτοιο προς το παρόν είναι αδύνατο, μιας και οι οικονομικές συνθήκες δεν το επιτρέπουν.
Πηγή: onairnews