Τη Δευτέρα 6 Ιουνίου και ώρα 8 μμ, ο υπ. βουλευτής Αχαΐας της Νέας Δημοκρατίας και καθηγητής της Εγκληματολογίας Άγγελος Τσιγκρής, θα μιλήσει στην Ένωση Κυπρίων Νομού Αχαΐας (Κανάρη 55, Πάτρα) με θέμα: «Οι Μορφές της Βίας και του Εγκλήματος στο Σύγχρονο Κόσμο». Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί με την υποστήριξη της Κυπριακής Πρεσβείας...
Με αφορμή την ομιλία του αυτή ο Άγγελος Τσιγκρής έκανε την ακόλουθη δήλωση:
«Τα τελευταία χρόνια είχα την τύχη να διδάσκω στην Αστυνομική Ακαδημία της Κύπρου.
Με αυτή την ευκαιρία γνώρισα καλά την Κύπρο και του Κύπριους αδελφούς μας. Γνώρισα αδέλφια μας που έχασαν τα σπίτια, την οικογένεια, την περιουσία, την πατρίδα, τα όσια και τα ιερά τους.
Αυτό που ένοιωσα και νοιώθω ακόμη και σήμερα για την Κύπρο και τους ανθρώπους της δεν μπορεί εύκολα να περιγραφεί. Μόνο αν ζήσει κάποιος εκεί, μαζί τους, μπορεί να καταλάβει.
Πάντως, την πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου στη Μεγαλόνησο ήταν ένα ηλιόλουστο Σάββατο του 2000. Από το αεροδρόμιο της Λάρνακας έφτασα οδικώς στη Λευκωσία και η πρώτη στάση μου ήταν -χωρίς να το γνωρίζω- στην πράσινη γραμμή.
Η πρώτη εικόνα που αντίκρισα ήταν οι μαυροφορεμένες μανάδες των αγνοουμένων της εισβολής του Αττίλα, με τις φωτογραφίες των παιδιών τους κρεμασμένες από τους λαιμούς τους.
Σοκαρισμένος έπιασα την κουβέντα μαζί τους. Μία από τις χαροκαμένες μάνες μου είπε: “Εμείς θα πεθάνουμε γιέ μου. Εσύ μην ξεχάσεις ποτέ…”. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ…»
Με αφορμή την ομιλία του αυτή ο Άγγελος Τσιγκρής έκανε την ακόλουθη δήλωση:
«Τα τελευταία χρόνια είχα την τύχη να διδάσκω στην Αστυνομική Ακαδημία της Κύπρου.
Με αυτή την ευκαιρία γνώρισα καλά την Κύπρο και του Κύπριους αδελφούς μας. Γνώρισα αδέλφια μας που έχασαν τα σπίτια, την οικογένεια, την περιουσία, την πατρίδα, τα όσια και τα ιερά τους.
Αυτό που ένοιωσα και νοιώθω ακόμη και σήμερα για την Κύπρο και τους ανθρώπους της δεν μπορεί εύκολα να περιγραφεί. Μόνο αν ζήσει κάποιος εκεί, μαζί τους, μπορεί να καταλάβει.
Πάντως, την πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου στη Μεγαλόνησο ήταν ένα ηλιόλουστο Σάββατο του 2000. Από το αεροδρόμιο της Λάρνακας έφτασα οδικώς στη Λευκωσία και η πρώτη στάση μου ήταν -χωρίς να το γνωρίζω- στην πράσινη γραμμή.
Η πρώτη εικόνα που αντίκρισα ήταν οι μαυροφορεμένες μανάδες των αγνοουμένων της εισβολής του Αττίλα, με τις φωτογραφίες των παιδιών τους κρεμασμένες από τους λαιμούς τους.
Σοκαρισμένος έπιασα την κουβέντα μαζί τους. Μία από τις χαροκαμένες μάνες μου είπε: “Εμείς θα πεθάνουμε γιέ μου. Εσύ μην ξεχάσεις ποτέ…”. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ…»