Η Κινηματογραφική Λέσχη της Πάτρας θα είναι μαζί σας κάθε Δευτέρα στο Ster Cinemas. Η αρχή γίνεται απόψε στις 8 με το αριστούργημα του Μπερνάντο Μπερτολούτσι «Το τελευταίο ταγκό στο Παρίσι»...
που έκανε πάταγο όταν κυκλοφόρησε, συζητήθηκε για την τολμηρότητα του θέματος και των σκηνών της, υπήρξε ένας από τους τελευταίους θριάμβους του καλλιτεχνικού σινεμά και μια από τις τελευταίες σημαντικές ερμηνείες του Μάρλον Μπράντο, γεμάτη ωμό συναίσθημα.
Πιθανόν δεν είναι... τυχαίο το γεγονός ότι, η ταινία του Μπερτολούτσι, πρωτοπαρουσιάζεται στο Φεστιβάλ της Νέας Υόρκης στις 14 Οκτωβρίου του 1972.
«Μία ταινία που συγκλόνισε ένα ολόκληρο έθνος και άλλαξε τη μορφή της 7ης τέχνης για πάντα, η πιο δυναμική ερωτική ταινία που φτιάχτηκε ποτέ»...
Όταν ο Μπράντο ρωτήθηκε, σε μια συνέντευξή του το 1979 στο περιοδικό «Playboy», ποιο κατά τη γνώμη του ήταν το «θέμα» της ταινίας, απάντησε με το γνωστό ύφος του: «Η ψυχανάλυση του Μπερτολούτσι».
Ο σκηνοθέτης είχε φροντίσει προκαταβολικά να επιβεβαιώσει την άποψή του, καθώς είχε συμπεριλάβει το όνομα του ψυχαναλυτή του στους τίτλους του τέλους: «Επειδή με έσπρωξε να πάω παραπέρα... Βρήκα έναν τρόπο να μιλήσω για τις εμμονές μου χωρίς να κοκκινίζω. Και συνειδητοποίησα ότι υπάρχει μια έντονα ρομαντική πτυχή σε αυτή την ιστορία, που κρυβόταν πίσω από τις πιο προκλητικές στιγμές της ταινίας.
Το πιο ρομαντικό είναι ότι ένας άντρας και μια γυναίκα προσπαθούν να επικοινωνήσουν, χωρίς συγκεκριμένη ταυτότητα, χωρίς διεύθυνση, απλώς μέσω των κορμιών τους». Ο Μπράντο στην αυτοβιογραφία του θα αναφέρει: «Όταν τέλειωσε, αποφάσισα ότι ποτέ ξανά δεν θα κατέστρεφα τον εαυτό μου συναισθηματικά για να φτιάξω μια ταινία». Και όντως, στα επόμενα χρόνια και μέχρι το τέλος της ζωής του θα δουλεύει μόνο με μεγάλη αμοιβή για μικρούς ρόλους, χωρίς να ενδιαφέρεται ουσιαστικά για τις ταινίες που γυρίζει...
Η εποχή εκείνη δεν ήταν εντελώς «έτοιμη» για να δεχθεί την ταινία. Ξεσηκώθηκε ένας ορυμαγδός καταγγελιών, κατασχέσεων, απαγορεύσεων και ο ίδιος ο Μπερτολούτσι έχασε τα πολιτικά του δικαιώματα για πέντε χρόνια!
Η ιστορία της ταινίας διαδραματίζεται τυπικά σε δυο-τρεις μέρες, αλλά ο θεατής έχει την αίσθηση της βασανιστικής διάρκειας του χρόνου... «Τα χρώματα σε αυτή την ταινία», γράφει η Pauline Kael στο περίφημο άρθρο της στο «New Yorker», «θυμίζουν τις τελευταίες ώρες του απογεύματος: πορτοκαλί, μπεζ, καφετί και ρόδινο -το ρόδινο της σάρκας που έχει αποστραγγιστεί από το αίμα, το ρόδινο του πτώματος.
Είναι τόσο απαλά διαμορφωμένα από τον Βιτόριο Στοράρο, ώστε ρομαντισμός και αποσύνθεση γίνονται ένα. Η λυρική υπερβολή της μουσικής του Γκάτο Μπαρμπιέρι επιτείνει αυτή την εντύπωση. Έξω από το διαμέρισμα, τα γκρίζα κτίρια και ο θόρυβος είναι σαφώς το σύγχρονο Παρίσι, κι ωστόσο η πόλη μοιάζει βουβή...».
Την ερχόμενη Δευτέρα θα προβληθεί «Το μυστικό στα μάτια», Χουάν Χοσέ Καμπανέλα.
Πηγή: dete